طراحی شهری فعالیتی است میان رشته ای که هدف اصلی آن خلق و احیای کیفیت محیط شهری است. دامنۀ فعالیت این حرفه محدود به اوقات روز نمیشود و شب هنگام را نیز دربر میگیرد. با توجه به اینکه شهرهای امروزی تبدیل به مکانهایی شبانه روزی شده اند، ضرورت توجه به کیفیت محیط شبانه از سوی طراحان شهری امری بدیهی است.
نورهای مختلفی که از طریق نورپردازی، شب هنگام عناصر شهری را روشن میسازد، بسته به آنکه با چه رنگی، از چه جهتی و با چه شدتی تابیده شود، تأثیرات کیفی متفاوتی در فضا ایجاد می کند. لذا، منظر شبانه به عنوان جزیی جدانشدنی در طراحی فضاهای شهری باید به طور همزمان با سایر بخشها توسط طراحان شهری مورد طراحی قرار گیرد. در غیر اینصورت دخالت صرف مهندسین روشنایی ممکن است تهدیدی برای شخصیت فضا محسوب گردد .
البته طراحان شهری به عنوان متولیان کیفیت محیط به منظور دخالت در این امر نیازمند کسب حداقل دانشی در ارتباط با نورپردازی شهری میباشند. آگاهی از ابزارها و روشهای نورپردازی شهری نخستین گام در جهت دخالت طراحان شهری در امر نورپردازی است.
پژوهشگران این مقاله جهت اطلاع از انواع روشهای نورپردازی، به بررسی و جمع بندی اطلاعات منابع مختلفی که تاکنون در ارتباط با انواع روشها و تکنیکهای مختلف نورپردازی اظهار نظر کرده، پرداختهاند. نتایج این مطالعات حاکی از آن است که به طور کلی انواع حالتهای نورپردازی ناشی از تغییر سه مولفۀ اصلی نورپردازی یعنی هدف نورپردازی، ویژگی های منبع نور و موقعیت آن میباشد. در هر طرح نورپردازی شهری بسته به اینکه چه عنصری از فضا به چه نوع نوری و از چه زاویهای نورپردازی شود، کیفیت و حالت متفاوتی ایجاد می شود که آشنایی با آنها توسط طراحان شهری امری ضروری است.
این مقاله به بررسی انواع حالتهای نورپردازی شهری و موارد کاربرد آن پرداخته و با ارائۀ نمونه ای موفق از طرحهای نورپردازی شهری، بهترین روش نورپردازی را معرفی نموده است
